آیا فناوری و فشارهای بازار می توانند باعث کربن زدایی شوند؟
تجزیه و تحلیل تأثیر فعالیت های انسانی بر انتشار دی اکسید کربن، نشان می دهد که حمل و نقل و تولید برق دو مقصر اصلی هستند که به ترتیب ...
تجزیه و تحلیل تأثیر فعالیت های انسانی بر انتشار دی اکسید کربن، نشان می دهد که حمل و نقل و تولید برق دو مقصر اصلی هستند که به ترتیب 27 و 25 درصد را تشکیل می دهند. برقیسازی حملونقل و انتقال به انرژیهای تجدیدپذیر، که ارزانترین شکل تولید برق نیز هستند، برای مهار وضعیت اضطراری آبوهوایی، که تهدید اصلی برای حیات در کره زمین است، ضروری است.
پس از حمل و نقل و تولید برق، مقصر سوم صنعت است که 24 درصد سهم دارد. در صنعت، دو فعالیت ذاتاً انسانی رد پای بزرگی بر جای میگذارند: متالورژی، بهویژه تولید آهن و فولاد، با 10 درصد و مصالح ساختمانی مانند سیمان و بتن، با 8 درصد. اینها همچنین سهم های بسیار مهم و رو به رشدی هستند که باید انتشار آنها را نیز کاهش دهیم، اما به خودی خود چالشی بزرگ را نشان می دهند.
اخیراً تعدادی از شرکت ها ابتکاراتی را برای دستیابی به این هدف آغاز کرده اند. در سیمان و مصالح ساختمانی به طور کلی، به نظر میرسد سوئیس نقش پیشرو را ایفا میکند، اما شرکتهایی از استارتآپها گرفته تا بازیگران سنتی، با ایدههای جالبی وجود دارند. در متالورژی، استفاده از الکتریسیته یا هیدروژن در کورههای بلند نتایج امیدوارکنندهای ارائه میدهد، در حالی که برخی دیگر از شرکتها در حال کار بر روی استفاده مجدد از دی اکسید کربن تولید شده از سوزاندن زغالسنگ هستند که میگویند میتواند از طریق فرآیندی که میتواند در روشهای سنتی استفاده شود، ردپای کربن کل را تا 90 درصد کاهش دهد. کوره ها
پس از قرنها انجام کارها به صورت یکطرفه، عموماً بر اساس آنچه معمولاً نوآوری افزایشی نامیده میشود، فناوری بار دیگر از طریق راههای جدید برای کربنزدایی فرآیندها، نوآوریهای مخرب را ارائه میکند، اما هوسبازیهای بازار به این معنی است که ما در حال از دست دادن زمان گرانبها از نظر کاهش هستیم. انتشارات یونانی ها و رومی ها از سیمان استفاده می کردند که یاد گرفتند خاکستر آتشفشانی را با آهک مخلوط کنند تا موادی بسازند که برای مدت طولانی استحکام خود را حفظ کنند. اما تحولات از آن زمان تاکنون صرفاً افزایشی بوده و اساساً بر همان فرآیندها استوار است.
در مورد فولاد نیز همین داستان است: متالورژی به 5000 سال قبل باز میگردد، و فرآیندها، اگرچه در خواص محصول نهایی و کارایی آن بسیار بهبود یافتهاند، اما تغییر چندانی نکردهاند. اکنون، شرکتهایی شروع به ظهور کردهاند که قصد دارند از کورههای الکتریکی یا هیدروژنی برای تولید به اصطلاح «فولاد سبز» استفاده کنند، اگرچه برای سبز بودن واقعاً باید نه تنها برق یا هیدروژن تأمین شود، بلکه باید اطمینان حاصل شود که هر دوی اینها میآیند. از منابع تجدید پذیر (اکثریت قریب به اتفاق هیدروژن موجود در بازار از فرآیند پالایش زغال سنگ یا گاز طبیعی می آید).
وقتی صنعتی مانند سیمان یا متالورژی به اندازه کافی نوآوری می کند تا کارها را متفاوت انجام دهد و فرآیندهای تولید را کربن زدایی کند، چه اتفاقی می افتد؟ نه تنها میتواند بدون تشدید شرایط اضطراری آبوهوایی به تولید خود ادامه دهد، بلکه میتواند هزینهها را نیز کاهش دهد، با در نظر گرفتن اینکه با کربنزدایی، دیگر نیازی به پرداخت اعتبار کربن برای انتشار گازهای گلخانهای خود ندارد، که به نفع شرکتهایی است که انتشار گازهای گلخانهای را به ضرر کسانی که کاهش میدهند. زحمت نکش
از طریق فرآیندهای تولید کارآمدتر، شرکتهایی که سیمان سبز یا فولاد تولید میکنند باید جایگزین شرکتهایی شوند که همچنان از روشهای سنتی بسیار آلاینده استفاده میکنند. پیشرفت فناوری اکنون با هدف ما برای کاهش شرایط اضطراری آب و هوا همسو شده است. اما چه اتفاقی می افتد؟ این امر به زمان بسیار زیادی نیاز دارد و این انتقال توسط دولت ها مدیریت می شود که به صنایع خاصی برای محافظت از مشاغل و بازارها یارانه می دهند.
ما سالهاست که میدانیم ارزانترین برق از انرژی خورشیدی یا بادی تولید میشود، و با این حال، نه تنها نیروگاههای زغالسنگ، نفت کوره و سیکل ترکیبی را در سرتاسر جهان باز نگه میداریم، بلکه در برخی کشورها نیروگاههای جدید را باز نگه میداریم.
این تأخیرها و نه کمبود فناوری موجود است که ما را در معرض خطر قرار می دهد. همانطور که شرکتهای نفتی در دهه 1970 میدانستند قرار است چه اتفاقی بیفتد و در یک تمرین حیرتانگیز در تحلیل ریسک تصمیم گرفتند که بهتر است این موضوع را پنهان کنند، همه چیز را انکار کنند و طبق معمول ادامه دهند، سیاستی که باید انجام میشد. با زندانی شدن مدیران عامل آنها، اکنون با مشکل دیگری روبرو هستیم: تعداد کمی از دولت ها آماده تحمل هزینه های کوتاه مدت کربن زدایی هستند.
دو قرن صنعت سنگین تا حد زیادی یک وضعیت اضطراری آب و هوایی ایجاد کرده است، اما خبر خوب این است که اگر بخواهیم می توانیم با آن مقابله کنیم. خبر بد این است که هیچکس واقعاً نمیخواهد، حداقل تا زمانی که هزینههای مالی درک نشده باشد. به طور خلاصه، تا زمانی که آینده بشریت را موضوعی بزرگتر از منافع خاص هر کشور نبینیم، هیچ پیشرفتی در کاهش انتشار کربن نخواهیم داشت.
دستیابی به دانش فنی ساخت گریدهای مختلف نانو سیلیکا با قابلیت کاربرد در صنایع
صغر کرمی، مدیر فنی یک شرکت فناور با بیان اینکه ما از سال ۱۳۸۸ فعالیت خود را روی تولید نانو مواد سیلیکا آغاز کرده ایم گفت: در نهایت موفق به...
روابط حوزه معدن و صنایع معدنی در افق روابط تازه ایران و عربستان
فریال مستوفی/ عضو هیاتنمایندگان اتاق تهران ایران و عربستان بعد از سالها قطع رابطه، در یک تصمیم سیاسی در اواخر سالگذشته به توافقی دستیافتند که ...